یک چیزهایی خیلی برایم عجیب است.
مردم ما برای شهید رییسی اشک میریزند به میدان می آیند و به پاک دستی و دست آوردهایی که داشته اقرار میکند.
مردم ما با چشم خود طوفان الاقصی را دیدند. ضعف ابرقدرت ها و قدرت گرفتن بیشتر ایران در مجامع بین الملل را دیدند.
مردم ما اهمیت قدرت نظامی و منطقه ای و ایستادگی در برابر ظلم برای درست شدن مشکلات را دیدند.
مردم ما 8 سال ضعف و ناکارآمدی را در دولت روحانی دیدند و 3 سال کار و رشد را در دولت شهید رییسی دیدند
حال اشکال کار کجاست که این ها همه در نظر برخی فراموش میشود یا حتی برعکس جلوه میکند؟
کجای مبانی ما لنگ میزند که ضعف اعصاب و عدم هوش هیجانی را حماسه میپنداریم آن هم در فضای کاملا گفتمانی؟
یک مادر به فرزندش چه میگوید وقتی پرتاب کردن میکروفن را حماسه تلقی میکند؟ نگران حماسه هایی که فرزندش قرار است در آینده در خانه بسازد نیست؟!
چه میشود که برخی این ها را میبینند و میفهمند و سکوت میکنند؟
نگویید مشکلات اقتصادی فشار آورده! آن ها درست و سر جای خودش.. اما مشکل جای دیگری است چون این حجم بی منطقی حتما ریشه های افرهنگی_سیاسی دیگری دارد...